Arzu Arbak / Füsun Çetinel Diyaloğu

PANDEMİ

Kapalı pencereler, tüller ve eve hapsolmuş insanlarız biz. Susuz kalmış çiçekler gibi kuruyup gideceğiz. Oysaki dışarıda temiz hava var, yeşil var, hala yaşayan bizsiz bir dünya var. Kapalı kapılarımız ardında bizi kurtaracak süper bir kahraman bekliyoruz. Veya bir sabah uyansak ve her şeyin bir rüya olduğunu fark etsek diye hayaller kuruyoruz. Yolculuklarımız odadan odaya artık veya da ekranlarda. Kendi kendimizle konuşuyoruz, sorular soruyoruz anlayabilmek için neler olduğunu. Aynalarda, camdaki akislerimizde, suda, fayanslarda, sevgilimizin gözlerinde kendimizi sorguluyoruz, ne olacak geleceğim/geleceğimiz diye diye. Bir ışık peşindeyiz ufacık da olsa, işimizdeki ışığı göremiyoruz. Her şey bulanık, belirsiz ve korkuyoruz bildiğimiz dünya ellerimizden kayıp gidiyor diye. Bir düğme gerekiyor. Yeniden başlatabilmek için her şeyi kaldığımız yerden ama boşuna…

Füsun Çetinel